เผชิญความตายอย่างสงบ

ผมติดตามการอบรม “เผชิญความตายอย่างสงบ” มาระยะหนึ่งแล้ว  รู้สึกอเนจอนาถในการทำงานของเครือข่ายชาวพุทธเพื่อพระพุทธศาสนาและสังคมไทย และเสมสิกขาลัย เพราะ ทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง

การอบรมเผชิญความตายอย่างสงบนั้น สังคมไทย ประเทศไทย ศาสนาพุทธเถรวาทของไทย มีวิธีการของเราเอง พวกนี้ทะลึ่งไปเอาของนอกมาใช้ทั้งนั้น ใช้หลักการอบรมของฝรั่ง แล้วไปใช้การฝึกสมาธิแบบธิเบต

ถ้าของไทยมันไม่ดีกว่า ผมก็ไม่ว่าอะไร นี่ของไทยดีกว่าแท้ๆ เสือกทะลึ่งไปเอาของนอกมาใช้ ก็ไม่รู้ว่าจะพกความโง่กันไปถึงไหน

พวกนี้ มันเป็นพวก “ดูถูกองค์ความรู้ของไทย”  ความรู้จากเมืองนอกไม่ว่า มันจะมั่วขนาดไหน ไม่มีเหตุไม่มีผลขนาดไหน พวกนี้ก็หาว่าดี  

ลองอ่านเนื้อหาที่เขาเอามาเผยแพร่กันดู

วิทยากรในการอบรมครั้งนี้ได้แก่ พระไพศาล วิสาโล นายแพทย์พรเลิศ ฉัตรแก้ว อุมาภรณ์ ไพศาลสุทธิเดช ดร . วิชิต เปานิล และปรีดา เรืองวิชาธร โดยมีผู้เข้าร่วมการอบรมกว่า 30 คน ราวหนึ่งในสามเป็นแพทย์และพยาบาลทั้งจากโรงพยาบาลรัฐ และเอกชน ที่เหลือเป็นผู้สนใจซึ่งต่างที่มาต่างอาชีพ อาทิ เจ้าของกิจการทำทองรูปพรรณ พนักงานบัญชี มัคคุเทศก์ นักเขียนอิสระ แม่บ้าน นักนิเวศวิทยา พนักงานขายประกัน ฯลฯ บ้างสนใจสมัครเข้าร่วมเอง บ้างเพื่อนชักชวนมา พาคุณแม่มา ถูกลูกๆ ส่งมา มาเพราะคนใกล้ชิดกำลังป่วยอยู่ในระยะสุดท้าย และบางคนกำลังป่วยด้วยโรคร้ายแรง พระไพศาลเล่าอย่างอารมณ์ดีในการเกริ่น นำการอบรมครั้งที่สอง ที่จัดขึ้นเมื่อต้นเดือนมิถุนายนที่ผ่านมาว่า “หลายคนบอกให้เราเปลี่ยนชื่อการอบรม เพราะฟังดูน่ากลัว หดหู่ แต่เราบอกเราจะเอาชื่อนี้ เพราะความตายถูกทำให้เป็นเรื่องอุจาด อัปมงคลมามกแล้ว เราเลยไม่พูดไม่จา ไม่สอน กลายเป็นเรื่องหลบๆ ซ่อนๆ   ซึ่งจริงๆ แล้ว ถ้าเรารู้จักความตายดีพอ จะพบว่ามันไม่ได้มีด้านลบด่านเดียว ถ้าเราสามารถเป็นเพื่อนกับความตายได้ ชีวิตเราจะมีความสุขมาก และความตายของแต่ละคนเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ แต่ละคนตายไม่เหมือนกัน ความตายจึงไม่มีคำตอบสำเร็จรูป”

การอบรมเผชิญความตายอย่างสงบดู คือ การฝึกโพวะ/ทองเลนของธิเบต ลองมาอ่านกันดูเลยว่า จะดีเลิศประเสริฐศรีขนาดไหน

จะเห็นว่า การฝึกวิชาธรรมกายดีกว่าอย่างที่ไม่รู้จะบรรยายอย่างไร  เป็นของไทยแท้ๆ ด้วย สะดวก สอนกันได้ทุกที่  วิทยากรมีมากมายมหาศาล

วิธีการง่ายๆ เลยก็คือ  เราควรฝึกวิชาธรรมกายแบบมาตรฐานก่อน  ดูตามวิดิโอด้านบนก็ได้ 

เมื่อทำเป็นแล้ว  เมื่อนอนลงไป เราก็จินตนาการเอาดวงไปตามฐาน  สุดท้ายก็เอาใจไปหยุดไว้ที่ฐานที่ 7

ในการปฏิบัตินั้น เมื่อจิตใจนิ่งดีแล้ว เราไม่รู้สึกแตกต่างระหว่างการนอนทำ หรือนั่งทำ  คือ เราจะรู้สึกว่า เหมือนเรานั่งทำ

ทำอย่างนั้น ถ้ายังไม่เห็นดวงใส ก็ให้คิดว่า  “ถ้าไม่ทำแบบนี้ จิตก็ต้องไปคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้  ทำแบบนี้เสียดีกว่า”

บางครั้งจิตมันอยากจะไปคิดเรื่องโน้น เรื่องนี้บ้าง ก็ปล่อยให้มันคิดบ้าง แต่พยายามเตือนใจอยู่เสมอว่า เมื่อคิดเรื่องอื่นพอสมควร แล้วก็ให้กลับมานึกให้เห็นดวงใสที่ฐานที่ 7 อีก

ทำไปจนกว่าจะหลับ

พวกคนไทยแต่ตัว  แต่ใจเป็นของนอกพวกนี้  ตายไปก็ไปอบายภูมิกันทั้งนั้น  แล้วจะรู้ตัวหลังตายทั้งวิทยากรและคนฝึกว่า  กูไม่น่าไปเสียเวลาอบรมกับพวกนี้เลย