ถึงตอนนี้ ปีนี้ผมอายุ 57 ปีแล้ว ใกล้ตายเข้าไปทุกที เวลาพูดคุยกับเพื่อนก็เลยพูดถึงความตายกันมากขึ้น
บางทีเพื่อนมันก็ไม่ค่อยอยากฟัง เพื่อนผู้หญิงบางคนหน้าเสีย
มันคงกลัวตาย….
ตัวผมเองนั้น จากการที่อ่านหนังสือมามาก และชอบอ่านหนังสือพระด้วย เมื่อไปอ่านพบว่า พระพุทธเจ้าทรงสอนพระอานนท์ให้ระลึกถึงความตายอยู่ทุกวินาที
ผมก็พูดถึงเรื่องตายบ่อยๆ แต่ก็รู้ว่าตัวว่า
คงไม่ตายเร็วหรอก น่าจะอีกนาน แต่ก็พูดไว้เพื่อการเป็นการเตือนสติ
และเป็นมรณานุสติด้วย
ถึงตอนนี้เขาจริงๆ ถ้าผมตายวันนี้ พรุ่งนี้ผมก็คงไม่เดือดร้อนอะไรแล้ว
เพราะ พ่อแม่ก็ตายไปก่อนหน้านี้แล้ว ลูกหลานก็พอจะใช้ชีวิตของเขาเองได้แล้ว
ค่อนข้างจะสบายกว่าผมเสียด้วย
ถึงวันนี้คงจริงๆ ผมก็ไม่กลัวตายเลย แต่มันสำคัญที่ว่า “ยังไม่ตาย” และถ้ามีใครมาถามว่า
“ถ้าไม่ตาย เอาไหม” คุณผู้อ่านคิดว่า
ผมจะตอบอย่างไร
นอกจากจะบ้าอ่านหนังสือแล้ว ผมก็ยังบ้าดูหนังด้วย ชีวิตในช่วงนี้ของผม หลักๆ เลยก็มี
- อ่านหนังสือ
- ดูหนัง (ดาวน์โหลดมาจากบิท)
- เขียนบล็อก (ตอนนี้เริ่มเขียนหนังสือด้วย)
- ไปสอนปฏิบัติธรรม
- สอนหนังสือที่มหาวิทยาลัย
ที่พูดถึงเรื่องตายกับการดูหนังเพราะมีเรื่องเกี่ยวข้องกัน ผมจำเนื้อเรื่องของหนังได้ 3 เรื่อง เป็นหนังฝรั่ง
2 เรื่อง หนังจีน 1 เรื่อง
- bicentennial man บุรุษสองศตวรรษ
- aeon flux สวยเพชฌฆาต
- หนังจีนจำชื่อไม่ได้
เรื่อง
bicentennial
man บุรุษสองศตวรรษนี้ พระเอกเป็นหุ่นยนต์มาก่อน ตอนหลังพระเอกพัฒนามาเป็นมนุษย์
เพื่อ “ขอตาย” ไม่ขออยู่ตลอดไป
นางเอกซึ่งเป็นมนุษย์
แต่เทคโนโลยีสามารถพัฒนาต่อยอดให้อยู่ไปได้อีกเรื่อยๆ ก็ขอตายตามพระเอกไป
เรื่อง
aeon
flux สวยเพชฌฆาตนี้ นางเอกถกทำโคลนนิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง นางเอกจึงไปทำลายสถานที่ที่ทำโคลนนิ่งเสีย คนที่ทำโคลนนิ่งให้นางเอกก็อยากตาย
เพราะอยู่มานานแล้ว
ทั้ง
2 เรื่องนี้ เมื่อก่อนดูแล้วก็ชอบ แต่ไม่คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ก็อย่างที่ว่า ผมอยู่ใน “ภาวะใกล้ตาย” มากขึ้น
ก็คิดมากขึ้น
พวกที่อยากตายนี่
มันโง่หรือฉลาด
สำหรับหนังจีนเป็นหนังตลก
ดูมานานแล้ว พระเอกไม่ใช่รูปหล่อ เป็นพระเอกตลก จำได้พระเอกได้อยู่ที่จำชื่อไม่ได้
พระเอกไปขอพรมาจากพระเจ้าหรือเง็กเซียนฮ่องเต้หรือไงไม่ทราบ
พรที่ว่าคือ “ไม่ตาย”
ตอนแรกๆ
พระเอกก็ดีด๊า แฮปปี้มีความสุขอยู่พักหนึ่ง แต่ต่อมาๆ เพื่อนฝูง ญาติพี่น้องตายกันไปหมด คือ หลายร้อยปีเข้า เหลือจนกระทั่งสายเครือญาติที่ไม่รู้จักตนเองแล้ว
คราวนี้พระเอกเกิดอยากตายขึ้นมา
หนังเรื่องนี้มันตลกที่ว่า
ทำยังไงๆ พระเอกก็ไม่ตาย หนังก็จบไปอย่างนั้น
ที่นี้มาดูหนังที่พระเอกไม่ตายบ้าง
ประเภทเป็นแวมไฟร์ แดรกคูล่า หมาป่า ฯลฯ ไม่เอาซอมบี้นะ
อยู่อย่างนั้นมันก็โหดเกินไปหน่อย
หนังประเภทที่ตัวเอกไม่ตายเป็นอมตะนั้น
ตามเนื้อเรื่องก็ไม่เห็นว่า “ตัวเอก” จะมีความสุขสนุกสนานอะไร
มีแต่ความลำบากลำบน
เรื่องนี้อาจจะเป็นเพราะว่า
คนเขียนมันเป็นคนที่ต้องตาย ก็จึงต้องเขียนออกไปอย่างนั้น ถ้ามี แวมไฟร์ แดรกคูล่า
หมาป่า ฯลฯ มาเขียนบทหนัง อาจจะได้เรื่องราวที่ต่างออกไปก็ได้
กลับมาถึงคำถามที่ว่า
“ถ้าไม่ตาย เอาไหม” ผมก็คงจะตอบว่า “ไม่เอา”
แน่ๆ เพราะผม “อิน” ไปกับหนังจีนมากๆ
สมมุติเรา
ผมมีชีวิตอยู่ถึง 100 ปี เพื่อนก็คงลาโลกไปนรก
ไปสวรรค์กันหมดแล้ว ที่นี้จะคุยกับใครล่ะ คงเหลือแต่ลูกกับหลาน
ผ่านไปจนถึงอายุ
150 ปี คราวนี้ ลูกคงไปแล้ว หลานสายข้างๆ คือ ลูกของน้องสาว น้องชาย ก็คงจะไปแล้ว
เหลือแต่หลานสายตรง กับเหลน
เข้าไปถึง
200 ปี หลานสายตรง เหลนสายตรงก็คงจะตายไปแล้ว ตอนนี้ชักจะเริ่มยุ่งแล้ว แล้วก็คงจะยุ่งหลายเรื่อง
ประการสำคัญเลยก็คือ
เงินบำนาญของผมนี่ รัฐบาลยังจะคงจ่ายอยู่หรือเปล่า จะมีคนเชื่อขนาดไหน ว่าผมมีอายุถึง 200 ปีเข้าไปแล้ว
ไปไหนมาไหนก็คงเป็นตัวประหลาดของสังคม
หรือไม่อย่างนั้น ก็ดังแบบประหลาดๆ คือ ทุกคนเชื่อว่ามีอายุ
200 ปี ใครๆ ก็คงอยากมาดู เหมือนดูไปดูสัตว์ตามสวนสัตว์
ดังนั้น
คำตอบก็คือ ขอผมตายตามอายุดีกว่า แล้วถ้าจะยังต้องมาเกิด ก็มาเกิดใหม่ มาเริ่มต้นวัฏจักรใหม่จะดีกว่า
ให้อยู่ยาวไปเลยเป็นร้อยปี พันปี
ที่เขียนๆ
ไปนี่ ตามความรู้ของวิชาธรรมกายนั้น คนที่ไม่ตายมีจริงๆ คือ นิพพานเป็น นิพพานเป็นนี่ ท่านจะบรรลุพระอรหันต์ กายก็จะใสเป็นแก้ว
แล้วไปอุบัติอยู่ในอายตนะนิพพานเลย
ถ้าในกรณีอย่างนี้
ก็รับได้ เพราะ ได้บรรลุพระอรหันต์ แต่ถ้าเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาอย่างนี้
ผมขอตายตามอายุขัยเถอะ
อยู่นานๆ
หาเพื่อนคุยไม่ได้นี่ มันน่าจะอ้างว้างพิลึก..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น